Een babs wordt via een gemeente, of door een bruidspaar zelf ingezet, om de huwelijksvoltrekking vorm te geven en uiteraard ook het huwelijk voor de wet te voltrekken. Maar een babs kan meer….
 

Het kan zijn, dat er eerst een “eenvoudig” huwelijk wordt gesloten of een partnerregistratie en dat het grote feest op een later tijdstip wordt gehouden. Dan is alles voor de wet geregeld en hoeft “alleen het feest” nog plaats te vinden. Maar ook daarvoor kun je zelf een babs inhuren: op de dag van het feest doen alsof het je echte trouwdag is.  

Soms willen mensen na 10 of 12 ½ jaar (of nog later) de huwelijksbelofte hernieuwen of zijn er moeilijke tijden geweest, waardoor ze besloten hebben er toch weer voor te gaan en dan kan het zomaar gebeuren, dat er een mooie ceremonie aan vast wordt geplakt. ook dat kan een babs creatief vormgeven.
 
Het kan zelfs zo zijn, dat het door omstandigheden de wens is om op ludieke, komische, grappige of zelfs bizarre wijze een bijeenkomst te creëren.
Voor welke vorm er ook wordt gekozen, ik zeg: Hans is jullie partner!  Het wordt  iets om nooit meer te vergeten! 

Vraag eens naar de mogelijkheden! >>

Lees meer >>

<< Lees minder

Tegenwoordig zijn er heel veel trouwlocaties bijgekomen. Je kunt op vele plaatsen in het land trouwen, zonder dat het dan eerst nog in het stadhuis moet gebeuren. Het zijn zgn bijzondere locaties, buitenlocaties of hoe ze ook worden genoemd. Meestal is het ook de plek waar aansluitend het feest gehouden kan worden.
 
Als trouwambtenaar kan ik voor die gemeenten worden benoemd. Dat houdt in, dat het bruidspaar bij desbetreffende gemeente aangeeft, dat zij een trouwambtenaar van buiten willen (zgn gastbabs). Daarvoor dien ik dan mijn papieren in te sturen en dan volgt er meestal een eendaagse benoeming. Maar er zijn natuurlijk meer combinaties mogelijk. Stuur een e-mail als je over de mogelijkheden wilt praten.
 

Onderstaand een greep uit de locaties waar ik huwelijken heb gesloten:

Lees meer >>

<< Lees minder

Barcelona - Leidschendam-Voorburg.   

 
In november werd ik thuis opgebeld. 
“Hallo, met Angela, ik ga trouwen en wil daar graag een afspraak voor maken”. Op mijn vraag welke dag antwoordde zij: “27 juli volgend jaar” en mijn wenkbrauwen begonnen spontaan een dansje. “Nou, dan hebben we in juni wel even contact en ik was met mijn gedachte alweer bij een van mijn vele kerstconcerten. Zij ging echter door: “Maar toch willen wij u even spreken”. Nadat ik had uitgelegd hoe dit in zijn werk gaat en ik nu werkelijk met mijn werk verder wilde bleef zij hameren op een afspraak en ik gaf uiteindelijk toe. Of het de gedecideerdheid in haar stem was, of om er maar vanaf te zijn laat ik maar even in het midden.

Zij kwam met haar aanstaande man op bezoek en vertelde van het voorgenomen huwelijk.

Dat zou plaatsvinden op 27 juli, maar eigenlijk wilden zij trouwen in een baai nabij Barcelona. Omdat het met alle papieren en rompslomp niet eenvoudig was werd er besloten om een ceremonie en feest in noord-Spanje te doen en de uiteindelijke wettelijke voltrekking 6 weken later in Leidschendam. Maar dan wel in de stijl van hoe het in Spanje geweest was.

Tussen neus en lippen door vroeg ik of ik dan foto's of een video te zien kreeg hoe het in Spanje was geweest. FOUT! Om het in Leidschendam goed te kunnen doen, moest ik het ook in Spanje doen...

En toen legde ik voorzichtig en fijntjes uit, dat de vergoeding voor dit werk net niet toereikend was om even naar Spanje op en neer te gaan. Vervolgens legden zij het mij uit.

Op enig moment stond het voor Ron en Angela vast, dat als zij gingen trouwen, zij dat door mij gedaan wilden hebben. Vervolgens besloten zij om in Spanje te gaan trouwen en dat had als consequentie, dat zij mij daar naartoe moesten brengen. Dat was voor hen geen punt van twijfel en daarom wilden zij graag tijdig mij bezoeken om tijdig afspraken te kunnen maken. Ineens leek kerstmis voor mij op dat moment heel erg ver weg...

Eerst wacht je nog een aantal dagen op de clou, op de annulering, op Ralph Inbar die met een banaan komt binnenwandelen, maar het lijkt op een gegeven moment allemaal echt. Na het verstrijken van de tijd was het zover en wat is een BABS zonder bode? Dus benoemde ik mijn vrouw voor een weekend tot bode en wij vertrokken uit Amsterdam. Wij werden in Barcelona opgehaald en naar het hotel gebracht. In dat hotel en op de nabij gelegen camping bleken 65 mensen uit Nederland te zitten die allen, op eigen kosten, daar naartoe waren gekomen. Allemaal familie en vrienden die het er voor over hebben om een bijzondere gebeurtenis van twee mensen die ze dierbaar zijn bij te wonen en mee te vieren. Onder de gasten ook enkele echtparen die ik al in de echt heb mogen verbinden en gaandeweg blijkt de enorme vriendschapsband die mensen met elkaar kunnen opbouwen. “We moeten een nieuwe bank kopen, maar dat stellen we een jaartje uit. Dit gaat toch voor ?!”. 

Op vrijdagmorgen aangekomen, op zaterdag acclimatiseren en op zondag de ceremonie. Vooraf zijn we even gaan kijken waar de ceremonie plaats zou vinden. Een oud klooster, strak aan een echt blauwe zee gelegen. Mijn voorbereiding van thuis viel in het niets en langzaam bouwde ik in mijzelf de sfeer en het verhaal op voor de ceremonie op zondag. 

Dat viel niet mee. 

Ik bedoel, doe maar eens inspiratie op als je met een graadje of 29 met een paar mensen op een terras aan een baai zit, met een blauwe zee, zachte vogelgeluiden en op precies de juiste temperatuur gekoelde witte wijn...

Op zondagmorgen was ik vroeg op. Het was al warm en ik begaf mij naar het balkon met uitzicht op zee en verzamelde alle informatie van thuis om mij heen en begon mijn definitieve tekst in elkaar te zetten. Met dat uitzicht en een op het balkon geserveerd ontbijt dacht ik even terug aan de normale werkomstandigheden thuis...

Wij werden opgehaald voor de ceremonie. Een korte tocht met de auto, een soort bergje op. Boven op het bergje bij een vuurtoren was het gebouw en daar bemoeide ik mij (uiteraard) met de inrichting van de trouwzaal. Toen het bijna zover was ging ik mij omkleden, want met 30 graden kun je nog best een toga dragen...

De gasten waren in de zaal, de bruidegom stond onderaan een zeer oude stenen trap, een kleine etage hoger stond de vader van de bruid en een trap daarboven verscheen Angela. 

Nou ja, het was meer een combinatie van engel en prinses...

Zij schreed de trappen af, onder luid gezang van Charles Aznavours lied “SHE”, hetgeen door de gasten beneden werd begeleid door het nodige gesnotter. Even dreigde ook ik de controle over mijn stem te verliezen door natte ogen en brok in de keel, maar gelukkig zijn daar dan de trucjes die door ervaring zijn opgedaan. 

Toen iedereen plaats had genomen kon de ceremonie beginnen. 

De afspraak was inclusief JA-woord zo'n 35 – 40 minuten. Langer kun je de mensen niet boeien en het was warm en er waren ca 10 kleine kinderen. De kinderen waren en bleven stil, het gezelschap volgde zeer elastisch de momenten van blijdschap en ernst en de uitstraling van het bruidspaar, versterkt door de buitengewone omgeving inspireerden in hoge mate. 

Zo zeer zelfs, dat toen ik een markering in mijn tekst aantrof dat ik vanaf dat punt nog ca 10 minuten te gaan had en ik ongemerkt op mijn horloge keek, ik al 55 minuten aan het woord bleek te zijn. Mijn eigen waarneming en wat mij later werd verteld gaven aan, dat niemand deze tijdoverschrijding had opgemerkt. 

Het was de bedoeling om na het JA-woord door een deur naar buiten te gaan en dan kom je direct op een groot en mooi terras, hoog boven en direct aan zee, en daar wilde het bruidspaar graag met champagne klinken op het voorgenomen huwelijk. Mijn regie pakte anders uit: het verhaal leidde naar dit hoogtepunt en toen nodigde ik het bruidspaar en de gasten uit door die deur mee naar buiten te gaan. Daar, kijkend in de blauwe en nagenoeg spiegelgladde zee, onder de mooie zon, in een windstille warmte vond het slot van de ceremonie plaats: Ron en Angela gaven elkaar het jawoord. Alvorens de champagne werd uitgeserveerd werd de eerste fles door het bruidspaar geopend en had ik drie glazen voor de eerste toost neer laten zetten: een voor bruid, bruidegom en BABS (tuurlijk!). Daarna kon er worden gefeliciteerd, begeleid door champagne en tapa's. Het terras was even Nederlands grondgebied, met een stralende bruid, een stralende zon. Het was bijzonder warm op het terras. Het werd een competitie tussen de warmte van het weer en de warmte van de vriendschap. De vriendschap won. 

Dertig graden en nog steeds in toga, maar gelooft u mij, dat voel je op zo'n moment echt niet ! 

Wij mochten het verdere van de dag meevieren: even uitrusten, een diner onder de moerbeibomen, een feestavond en we hoefden niet te rijden ……….. 

Inmiddels heb je met veel mensen uit het gezelschap kennis gemaakt, je blijkt dezelfde mensen te kennen en ook in Spanje blijkt de wereld toch weer heel klein te zijn. De volgende dag zie je langzaam iedereen weer terug. Hetzij bij het ontbijt, hetzij later op de dag. Er wordt veel nagepraat over de feestdag, er was een terugvlucht geboekt om 21.00 uur, dus de dag was nog geheel voor onszelf. 

Eind van de middag werden wij met de auto naar het vliegveld gebracht. Door het bruidspaar zelf en ook dat is heel bijzonder! Voor hen twee uur heen en twee uur terug... 

Op 27 juli vond het vervolg in Leidschendam plaats. Zoals ik was geëindigd in Spanje, met het openen van een fles champagne, zo begon ik ook in Leidschendam met het openen ervan. Ik had stiekem een zelfde fles “meegesmokkeld” en zo was het, alsof de film in Spanje werd stil gezet en in Leidschendam weer werd opgestart. Een korte terugblik, een officieel ja-woord en beiden waren nu echt getrouwd. 

Was nu het feest in Spanje alleen maar “om een feestje te hebben”? Trouwen in Spanje kan niet en heeft dan toch geen enkele betekenis? Ze zijn toch pas echt op 27 juli getrouwd? 

Tja, je kunt alles zeggen zoals je wilt, alles in een richting praten en alles de betekenis meegeven die je er zelf aan wilt vasthechten. 

Deze mensen hebben een plek op aarde gezien, waar zij een heel bijzonder moment van hun leven met hun vrienden wilden delen. Het huwelijk zien zij als ultieme vriendschap en als je dat dan met je echte vrienden kunt delen, dan is dat veel waard. “Ja maar het is toch niet rechtsgeldig” zeggen de mensen dan en dan moet ik eigenlijk een beetje lachen. WAT is dan niet rechtsgeldig? Het getrouwd zijn of het ja-zeggen? Waar gaat het nu eigenlijk om, wat van deze twee dingen is nu werkelijk het belangrijkste? De levenskeus of de lokethandeling? 

Natuurlijk wilde ik iedereen het gevoel geven, dat, alhoewel er wettelijk nog niets was geregeld, men niet ‘zomaar' naar Spanje was gekomen. Ik legde de mensen voor, dat als je een opleiding volgt, dat dan de spannendste dag is als je uitslag van je examen krijgt. 

Dan blijk je geslaagd te zijn en is er gelijk 's-avonds een feest, want het is (tot) op dat moment de mooiste dag van je leven. Nadat je geslaagd bent krijg je, soms enkele weken later, je diploma. Op zo'n diploma-uitreiking zijn ook weer mensen aanwezig en je geeft nog een bescheiden feestje, want het ECHTE feest heb je al gehad op de dag, dat je geslaagd was. 

Na 6 weken was er een huwelijksvoltrekking in Leidschendam. Het was de diploma-uitreiking van Ron en Angela en dat werd nog bescheiden gevierd. Want het ECHTE feest hadden ze al gehad op de dag, dat ze voor en met elkaar waren geslaagd ! 

HET ZAL JE ALS BABS MAAR GEBEUREN...

Lees meer >>

<< Lees minder